Meanderships header

Nog één keer!

vaarwens 2 schepenSchepen ontwerpen, bouwen, varen, het zit in het bloed en dat kruipt waar het niet gaan kan. Als autodidactisch scheepsontwerper en bouwer kreeg ik met lering en vermaak, vallen en opstaan, genoeg ervaring om jachten vanaf de tekentafel tot werkelijkheid te brengen. De transformatie in eigen beheer van de vergane loodsboot Atlantis tot onze huidige Meander V was wel de grootste uitdaging, want je kunt beter en sneller iets opbouwen dan verbouwen, zeker een gecompliceerd schip van dit formaat. (Lees ook het bouwverslag op deze website: https://www.meanderships.nl/meander-v/bouwverslag-meander-v

Na de bouw van de Meander V besloot ik het niet meer te doen, want het vergde zoveel energie, dat het me bijna mijn gezondheid kostte. We begonnen - uit de wil om meer zingeving in het leven te hebben – in 2007 met het aanbieden van gratis vaardagen aan onze medemens in zijn/haar laatste dagen. Het slaat aan en groeit en groeit… Dan moet er uiteindelijk een eigen schip voor onze Stichting Vaarwens komen, want om nou je privébezit - zijnde huis en haard -meer dan honderd keren per jaar voor de stichting in te zetten, werd toch wel wat veel. Ik had het ontwerp en de bouwbegeleiding graag zelf gedaan, maar dat was teveel naast de vele intensieve vaarwensen die ik in 2019 nog met eigen schip moest varen, dus… loslaten en het laten gebeuren in de handen van derden. Uiteindelijk kwam het schip in 2020 in de vaart en kreeg ik gelukkig wat ruimte en rust.


De MS Vaarwens vaart inmiddels al drie jaren achtereen het water dun en af en toe moeten we met de Meander V bijspringen, omdat de agenda volledig volgeboekt is en er wensen tussen zitten die geen dagen meer kunnen wachten, omdat hun ziekte ongelofelijk veel haast heeft… Dat betekent dat we in de zomer nog altijd niet met de Meander V weg kunnen, daar we gedurende de drukste periode van het seizoen standby-schip moeten zijn. Stel dat de MS Vaarwens een stuk hout in de schroef krijgt en een week uit de vaart is! Onze gasten kunnen er niet op wachten…


Zo zijn er nog een dozijn redenen waarom er een tweede schip voor de stichting moet komen, dus zijn we al druk aan het sparen. Zoals ik al schreef, het bloed kruipt waar het niet gaan kan en ik heb weer ruimte om mijn hersenspinsels te transformeren tot een mooi schip. Ik zal het echter niet meer alleen doen en achter de tekentafel kruipen, want die tijd is voorbij. Momenteel zijn we (DirkJan van Geemen en ik, ons aan het oriënteren op een gerenommeerde scheepsarchitect die onze ideeën en wensen in een schets en later op de PC kan verwezenlijken, want de MS Vaarwens II wordt wel een heel speciaal schip, groen en vol noviteiten.
Wil je ook meebouwen aan het schip, doneer dan via: https://www.stichtingvaarwens.nl/contact/donatiepagina en help ons dit schip te realiseren.


Ik ga het nog één keer doen!
Evert.

E-mailadres

Flexibel…

Getij hoogwater 3Het nieuwe jaar is nog maar net begonnen en de eerste calamiteit dient zich al aan. Hoog water! Ik schreef al eerder over de Gouwzee dat het welhaast getijdehavens zijn met een mogelijk verval van zo’n twee meter. Bij een dikke storm liggen we droog en waait er ruim een meter water weg en nu is het springtij… de haven staan allemaal onder water!
Alles wat niet drijft, verdwijnt onder de waterspiegel. De stroom valt uit en het is houwen en keren met de meerlijnen opdat ze niet te strak komen te staan. Dan gaat het ook nog een keertje vriezen en wordt het ‘bootleven’ voor velen problematisch.


Inge en ik waren het slechte weer en de vele stormen helemaal zat en hadden ons het plan voorgenomen om dit jaar niet naar de eilanden te gaan, maar met de camper de zon op te zoeken. Dat plan hebben we snel teruggedraaid toen we het vermoeden kregen dat het wel eens kritiek zou kunnen worden in de haven. “Als de hele boel onder water loopt en de stroom er af gaat, zit ik niet lekker in de zon schat!” merk ik bezorgd op als ik de berichten van Rijkswaterstaat lees. “We blijven aan boord want ik laat mijn schip in deze verwachte toestanden niet onbeheerd achter!” Gelukkig ziet Inge de ernst van de situatie ook in en is gemakkelijk te overtuigen. “Nou, wegwezen hier, dan gaan we toch varen?” oppert ze.
Heerlijk, we zijn zo lekker flexibel doordat we aan boord wonen. We hoeven geen zandzakken voor de deur, we moeten niets in dozen te pakken om te verhuizen, gewoon motoren starten en varen… We hebben snel nog de auto veilig bij vrienden gestald, want twee jaren geleden heb ik mijn ouwe trouwe Volvo moeten laten inslapen omdat ie toen met een oosterstorm op de haven tot aan de stoelzittingen onder water had gestaan. Dát overkomt me niet nog een keer…


Op een windstille januaridag varen we richting Friesland en tokkelen tevreden noordwaarts. Onderweg komen we veel ‘Kerst op Terschelling vierders’ tegen, die daar hun portie slecht weer ook hebben moeten doorstaan en waar velen met enige schade - en zelfs lichamelijk letsel – vandaan komen. Ze varen terug naar hun ‘veilige’ thuishaven op het Markermeer en de Gouwzee, waar de volgende verrassing op hen wacht. De hele boel staat blank, de Oranjesluizen zijn gestremd en enkelen kunnen gelijk hun tweede Nieuwjaars duik nemen om de haven af te komen…
Wij meren na een heerlijke ontspannen vaardag aan in de oude buitenhaven van Stavoren. De kademuur is – ondanks het extreem hoge waterpeil - nog ruim een meter hoog en we liggen alsof er niets aan de hand is. Heerlijk, wát een zorg minder, wát een rust. Het bootleven is zo gek nog niet…


Evert.

E-mailadres

Stresstests…

We krijgen er allemaal wel eens mee te maken, maar zo vaak achtereen?


et begint al goed in januari 2024. We willen eigenlijk een vakantie naar warmere oorden plannen met de camper, maar de situatie in de Monnickendammer havens geeft stress. Het water wil maar niet zakken en er komen berichten dat het nog veel hoger zal worden, met als gevolg dat de steigers onder water zullen komen te staan. “Hmmm, durf jij het schip dan achter te laten?” vraagt Inge. “Wie weet hoe lang het gaat duren dat de Meander V daar zonder stroom ligt.”
Ze heeft gelijk, het schip is selfsupporting, maar om daar nu blind op te vertrouwen als je weg gaat…

Wintertocht 1We besluiten de campervakantie af te blazen en kiezen er voor met het schip ‘drogere plekken’ op te zoeken. We gaan een rondje IJsselmeer doen. Op 4 januari is het een prachtige dag om te varen en we scharrelen naar de Friese kust. We vinden een plekje met hoge kades in Stavoren en genieten van de rust in het nagenoeg uitgestorven stadje. “Hier kun ik ook de rust vinden om te schrijven”, merk ik op als het zonnetje de stuurhut binnen schijnt en er weinig merkbaar is van extreem hoog water. Na een paar dagen rust, worden door de havenmeester verzocht aan de andere kant van de haven te gaan liggen. De noordkant is namelijk voor charterschepen. “Maar de Meander V is deels een charterschip!” merk ik op, maar de havenmeester blijft bij het standpunt dat we daar weg moeten. “Dan liggen we bijna de hele dag in de schaduw. Dan wil ik wel weg!” oppert Inge. “Zullen we naar de overkant gaan? Medemblik lijkt me heel gezellig.”

De zon schijnt en het is redelijk rustig op het water, dus starten we de motoren en gooien de trossen los. “Lekker varen hoor.” merkt Inge op als we rustig wiegend naar de overkant scharrelen.
Daar komt echter snel een eind aan, want de zuidoosten wind trekt rap aan en weldra draait de Meander V achtjes met haar kont. “Zet maar snel even wat vast, want we zijn nog niet aan lagerwal. Daar zal het wel erger zijn…” merk ik op. Via de marifoon horen we de windwaarschuwing ‘zuidoost zeven tot acht’ en dat merken we ook. De autopilot trekt het niet meer en ik moet handmatig sturen. Pfff.. ik draai als een orgelman aan het kleine stuurwieltje om koers te houden en enige stress maakt zich van me meester om straks de smalle havenmond van Medemblik in te moeten sturen met deze korte rotgolven…

Wintertocht 2We worden uiterst welkom en vriendelijk ontvangen door de havenmeesteressen van de stadshavens en zoeken een mooi plekje in de zon voor het KNRM gebouwtje. Heerlijk, er heerst bedrijvigheid, de winkels zijn er open, visje halen, terrasje pikken en over de dijk wandelen met Steffie. Het leven is goed, maar ondertussen komen er berichten uit Monnickendam binnen over hoog water, zandzakken, schade aan de steigers en totale stroomuitval. “Ik ben blij dat we vertrokken zijn ” merkt Inge op. Ze heeft een beetje stress want het blijft druk bij Stichting Vaarwens en eigenlijk moet ze af en toe ook op het kantoor in Naarden zijn. Er staan veel activiteiten op stapel, dingen als het nieuwe spaardoel, de vrijwilligers infomiddag, een sollicitatieprocedure voor een ‘operational manager’, de benefietavond en veel meer dingen vragen haar aandacht. Ze pleegt een telefoontje met de Jachthaven Naarden en legt de situatie uit dat we nog niet terug kunnen naar Monnickendam. “Kom deze kant maar op hoor, er is een mooie plek voor jullie vrij aan de ‘D’ steiger en daar heb je geen last van hoog water!” is het gastvrije antwoord.

Wintertocht 3Het is rustig weer, het vriest licht, de zon schijnt en de verwachting is dat er in het noorden nog een enkele sneeuwbui zal vallen. Als ik op de buienradar kijk, zie ik een grote vlek op het scherm uit het westen aankomen. Ik schat echter in dat die boven ons langs zal gaan als we richting Enkhuizen varen.
We worstelen even later met de dikke bevroren trossen die op staalkabels lijken en we zetten koers naar het zuiden. Het wordt donker, pikkedonker… Het begint de sneeuwen, dik te sneeuwen. De bui schuift vol over ons heen en de ruitenwissers blijven steken in de prop sneeuw. Op de radar is niets meer te zien dan een grote witte vlek, die ik niet weg kan filteren en ons enige houvast is het geweldige navigatieprogramma WinGPS van Stentec, dat ons al jarenlang veilig naar onze bestemmingen loodst. Toch is het stressvol, want we zien absoluut geen schepen zonder AIS. Enfin… behoedzaam scharrelen we naar Enkhuizen terwijl Inge bij tijd en wijle de sneeuw van de ramen veegt om toch maar iets te kunnen waarnemen.

Als we Enkhuizen binnenvaren, houdt het op met sneeuwen en schijnt de zon. Er is daar geen vlokje sneeuw gevallen en de sluismeester merkt op, dat het lijkt alsof we rechtstreeks uit het poolgebied komen… Verder gaat de reis voorspoedig en rond drieën liggen we gemeerd aan de prachtige hoge steiger in Jachthaven Naarden, een steenworp afstand van ons Vaarwens Office. We vallen met de neus in de boter want we worden gelijk uitgenodigd voor de Glühwein party die de volgende dag plaats vindt.

Wintertocht 7Ondertussen circuleren er berichten dat Rijkswaterstaat bewust het water heel hoog heeft laten komen vanwege een stresstest voor dijken en waterwerken. Volgens hun is de test geslaagd, maar we kennen veel mensen die daar anders over denken.

Evert

E-mailadres

Twintig jaar…

raamHet lijkt wel een magisch getal. Zou dat ook een vooraf bepaalde levensduur van alles wat de mens produceert zijn? Het lijkt er op dat alles wat niet van roestvrij staal gemaakt is in verval raakt.
De Meander V kwam in het voorjaar van 2003 gereed en werd gretig door ons in gebruik genomen, want een strenge winter op een oud campertje was geen sinecure. Vanaf dat moment werd alles aan boord intensief gebruikt met de verwachting dat we er heeeeel lang mee zouden kunnen doen. De tijd vliegt echter en na twintig jaar komen de eerste verschijnselen van slijtage aan het licht. Vorige keer beschreef ik het debacle al over de poreus geworden slangetjes van de ruitensproeiers met alle gevolgen van dien en het hield niet op…

Natuurlijk heb je de normale gebruiksslijtage van alle techniek aan boord. Anders dan in een huis, waar het water, de stroom en wat iets meer zij gewoon ‘uit de meterkast’ komen, moeten hiervoor op een schip allerlei voorzieningen worden aangelegd om ‘off grid’ te kunnen functioneren. Alleen het drinkwater al… Er moet opslag zijn, een pomp om het op druk te brengen, een opslag om het gebruikte water weer op te vangen en weer een pomp om het te kunnen lozen.

Onlangs stond ik verkleumd - na een koude wandeling met onze trouwe viervoeter - onder de douche, toen ik - net ingezeept - merkte dat de heerlijk warme waterstroom er mee ophield. De Hydrofoorpomp stopte er dus mee, zul je zien… net op het verkeerde moment!
Mopperend veegde ik de plakkende zeepresten van mijn koude lichaam en schoot in mijn ochtendjas om in het achteronder op onderzoek uit te gaan. Het motortje liep wel, maar pompte niets meer op. Gelukkig heb ik overal reserveonderdelen van op voorraad, dus begon ik zwaar geïrriteerd verwoed de pompen te wisselen. “Shit… wat heb ik dat ding slecht bereikbaar gemaakt!” mopperde ik als ik me tussen het plafond en de grote watertank wurmde waartussen de hydrofoor staat.

“Arrrghhh… ze hebben een andere aansluiting op de nieuwe pomp gemaakt”! foeterde ik, dus moest ik improviseren. De doos met slangentules en verloopnippels erbij, afdichtingstape en gereedschap gepakt en aan de slag. Omdat ik het niet met zen deed, haalde ik mijn handen open aan een slangenklem, stootte ik mijn schenen open aan een vloerspant en kreeg een kras op mijn hoofd omdat ik te gehaast mijn lichaam in onnatuurlijke posities frommelde. Daarbij liep er water uit de leidingen, was alles nat en koud en de mouwen van de ochtendjas waren na 5 minuten doordrenkt, waarbij het water langs mijn elle bogen over mijn verkleumde lichaam sijpelde. Tsja… ik wilde op een boot wonen!
Nadat de pomp vervangen was, stapte ik weer onder de warme douche en deed er een keer zo lang over als normaal om weer op te warmen. De opgelopen verwondingen staken daarbij gemeen als het warme water er overheen stroomde. Toen Inge thuiskwam en de badkamer binnenstapte, zag ze mijn gehavende lichaam en vroeg bezorgd; “Wát heb jij gedaan? Het lijkt wel of je met een beer gevochten hebt…”

Ach… het voorval was snel weer vergeten en ik hoop weer 20 jaar vooruit te kunnen voordat ik weer een ‘koude douche’ krijg. Je zou zeggen… “als dat alles is?” maar het hield daarna niet op. De boilerelementen brandden onlangs door en moesten vervangen, de oude omvormer hield er na 20 jaar mee op en kon bij het afval, ik kreeg het machinekamerluik op mijn hoofd want de gasveer raakte lek en ik kan denk ik nog wel even door gaan, want het jaar is nog niet om… Ineens beginnen nu na exact 20 jaren alle dekluiken tegelijk te lekken en het glas moet opnieuw gekit worden, een vervelende klus!

Echter, als ’s morgens de ochtendzon op ons achterdek schijnt en we kijken langzaam ontwakend met een kopje koffie over het weidse water, voelen we ons schatrijk en dan zijn alle technische strubbelingen het helemaal waard om aan boord te wonen, want de vrijheid en weidsheid die we op het water mogen ervaren, is waar we het voor doen. Straks weer richting Waddeneilanden… wie kan dat nou met zijn hele huis?


Evert.

E-mailadres

Zoeken