Orthopedist, schipper, scheepsbouwer en vrijwilliger Evert Stel weet de afstand tussen zeiler en motorschipper op grootse wijze te verkleinen. "Watersporters doen het met zijn allen!" is zijn credo. Zoals velen hem als bootjes gek betitelen, zijn z'n nautische verhalen een ode aan het leven op het water en meer. Het gaat veelal gepaard met een onbaatzuchtige levensinstelling en liefde voor de medemens, gelardeerd met zijn - vaak- zo typische humor.
Het is 230 pagina's lang 'biechtstoel', zoals het column in de Waterkampioen. Toch zit er een goed verhaal in en het is met recht een nautische biografie.
Wat een bijzonder boek heb je geschreven. Vaak met een glimlach zitten lezen, maar wat me vooral opviel dat je zo'n doorzetter bent. Enorm. Hartstikke goed.
Ik heb een aantal avonden niets aan mijn man gehad. Hij heeft de hele tijd liggen schuddebuiken op de bank tijdens het lezen.
Heel herkenbaar maar humoristisch neergezet. Het is een boek wat pakkend is en wat je niet weglegt. Ik had de neiging het in één keer uit te lezen.
Ik heb van mijn vrouw het boek "Bootjesgroei"gekregen en - ondanks de drukte van Oerol - het in een adem uitgelezen! Wanneer komt de film uit? De nieuwe "Kluun"is geboren.
Je hebt wel een heel bijzonder boek geschreven. Mijn zoon heeft me tijdens het lezen regelmatig zien schaterlachen. Dit wekte zijn nieuwsgierigheid. Hij is 18 jaar en heeft nog nooit een boek gelezen. Dit is zijn eerste boek en hij verslindt het!
Ik wil even kwijt dat ik bij lezing in een prettige flow zat en heb genoten van uw boek en schrijfstijl met de heerlijke humor en zelfspot.
Op 1 juni startten we voor 2,5 maand met onze Scandinavië-reis. Tijdens onze heenreis heb ik zelfs met een dikke 7Bft nog smakelijk om je boek gelachen Evert. Helaas herken ik vele zaken. Ron is er nog niet toe gekomen om het te lezen (de schipper had het héél druk) maar ik wil nu alvast zeggen dat ik het zeer geslaagd vind. Ik heb het ook al diverse mensen aangeraden.
Maar dit is toch sterk, dat op het moment dat jullie mij deze mail sturen, zit ik me net te verkneuteren, met een glas wijn en knapperend haardvuurtje, met je boek Bootjesgroei.
Een vlucht A'dam-Riga en een terras in Riga waren voldoende om het boek in 2 maal één adem uit te lezen. Man, wat heb ik ervan genoten.
Als niet lezer, ben ik gisteravond begonnen in je boek en kon niet meer stoppen. Om 03.00 uur werden de ogen wel heel zwaar, was de fles wijn leeg en was ik waar ik wezen wilde, na de Nolimit episodes. Vandaag op het strand heb ik je boek uitgelezen.
Het boek geeft weer wat hij allemaal voor elkaar krijgt, maar ook wat er – door allerlei oorzaken - mis gaat. Met name dat laatste maakt het tot een fascinerend verhaal.Stresstests…
We krijgen er allemaal wel eens mee te maken, maar zo vaak achtereen?
et begint al goed in januari 2024. We willen eigenlijk een vakantie naar warmere oorden plannen met de camper, maar de situatie in de Monnickendammer havens geeft stress. Het water wil maar niet zakken en er komen berichten dat het nog veel hoger zal worden, met als gevolg dat de steigers onder water zullen komen te staan. “Hmmm, durf jij het schip dan achter te laten?” vraagt Inge. “Wie weet hoe lang het gaat duren dat de Meander V daar zonder stroom ligt.”
Ze heeft gelijk, het schip is selfsupporting, maar om daar nu blind op te vertrouwen als je weg gaat…
We besluiten de campervakantie af te blazen en kiezen er voor met het schip ‘drogere plekken’ op te zoeken. We gaan een rondje IJsselmeer doen. Op 4 januari is het een prachtige dag om te varen en we scharrelen naar de Friese kust. We vinden een plekje met hoge kades in Stavoren en genieten van de rust in het nagenoeg uitgestorven stadje. “Hier kun ik ook de rust vinden om te schrijven”, merk ik op als het zonnetje de stuurhut binnen schijnt en er weinig merkbaar is van extreem hoog water. Na een paar dagen rust, worden door de havenmeester verzocht aan de andere kant van de haven te gaan liggen. De noordkant is namelijk voor charterschepen. “Maar de Meander V is deels een charterschip!” merk ik op, maar de havenmeester blijft bij het standpunt dat we daar weg moeten. “Dan liggen we bijna de hele dag in de schaduw. Dan wil ik wel weg!” oppert Inge. “Zullen we naar de overkant gaan? Medemblik lijkt me heel gezellig.”
De zon schijnt en het is redelijk rustig op het water, dus starten we de motoren en gooien de trossen los. “Lekker varen hoor.” merkt Inge op als we rustig wiegend naar de overkant scharrelen.
Daar komt echter snel een eind aan, want de zuidoosten wind trekt rap aan en weldra draait de Meander V achtjes met haar kont. “Zet maar snel even wat vast, want we zijn nog niet aan lagerwal. Daar zal het wel erger zijn…” merk ik op. Via de marifoon horen we de windwaarschuwing ‘zuidoost zeven tot acht’ en dat merken we ook. De autopilot trekt het niet meer en ik moet handmatig sturen. Pfff.. ik draai als een orgelman aan het kleine stuurwieltje om koers te houden en enige stress maakt zich van me meester om straks de smalle havenmond van Medemblik in te moeten sturen met deze korte rotgolven…
We worden uiterst welkom en vriendelijk ontvangen door de havenmeesteressen van de stadshavens en zoeken een mooi plekje in de zon voor het KNRM gebouwtje. Heerlijk, er heerst bedrijvigheid, de winkels zijn er open, visje halen, terrasje pikken en over de dijk wandelen met Steffie. Het leven is goed, maar ondertussen komen er berichten uit Monnickendam binnen over hoog water, zandzakken, schade aan de steigers en totale stroomuitval. “Ik ben blij dat we vertrokken zijn ” merkt Inge op. Ze heeft een beetje stress want het blijft druk bij Stichting Vaarwens en eigenlijk moet ze af en toe ook op het kantoor in Naarden zijn. Er staan veel activiteiten op stapel, dingen als het nieuwe spaardoel, de vrijwilligers infomiddag, een sollicitatieprocedure voor een ‘operational manager’, de benefietavond en veel meer dingen vragen haar aandacht. Ze pleegt een telefoontje met de Jachthaven Naarden en legt de situatie uit dat we nog niet terug kunnen naar Monnickendam. “Kom deze kant maar op hoor, er is een mooie plek voor jullie vrij aan de ‘D’ steiger en daar heb je geen last van hoog water!” is het gastvrije antwoord.
Het is rustig weer, het vriest licht, de zon schijnt en de verwachting is dat er in het noorden nog een enkele sneeuwbui zal vallen. Als ik op de buienradar kijk, zie ik een grote vlek op het scherm uit het westen aankomen. Ik schat echter in dat die boven ons langs zal gaan als we richting Enkhuizen varen.
We worstelen even later met de dikke bevroren trossen die op staalkabels lijken en we zetten koers naar het zuiden. Het wordt donker, pikkedonker… Het begint de sneeuwen, dik te sneeuwen. De bui schuift vol over ons heen en de ruitenwissers blijven steken in de prop sneeuw. Op de radar is niets meer te zien dan een grote witte vlek, die ik niet weg kan filteren en ons enige houvast is het geweldige navigatieprogramma WinGPS van Stentec, dat ons al jarenlang veilig naar onze bestemmingen loodst. Toch is het stressvol, want we zien absoluut geen schepen zonder AIS. Enfin… behoedzaam scharrelen we naar Enkhuizen terwijl Inge bij tijd en wijle de sneeuw van de ramen veegt om toch maar iets te kunnen waarnemen.
Als we Enkhuizen binnenvaren, houdt het op met sneeuwen en schijnt de zon. Er is daar geen vlokje sneeuw gevallen en de sluismeester merkt op, dat het lijkt alsof we rechtstreeks uit het poolgebied komen… Verder gaat de reis voorspoedig en rond drieën liggen we gemeerd aan de prachtige hoge steiger in Jachthaven Naarden, een steenworp afstand van ons Vaarwens Office. We vallen met de neus in de boter want we worden gelijk uitgenodigd voor de Glühwein party die de volgende dag plaats vindt.
Ondertussen circuleren er berichten dat Rijkswaterstaat bewust het water heel hoog heeft laten komen vanwege een stresstest voor dijken en waterwerken. Volgens hun is de test geslaagd, maar we kennen veel mensen die daar anders over denken.
Evert