Orthopedist, schipper, scheepsbouwer en vrijwilliger Evert Stel weet de afstand tussen zeiler en motorschipper op grootse wijze te verkleinen. "Watersporters doen het met zijn allen!" is zijn credo. Zoals velen hem als bootjes gek betitelen, zijn z'n nautische verhalen een ode aan het leven op het water en meer. Het gaat veelal gepaard met een onbaatzuchtige levensinstelling en liefde voor de medemens, gelardeerd met zijn - vaak- zo typische humor.
Het is 230 pagina's lang 'biechtstoel', zoals het column in de Waterkampioen. Toch zit er een goed verhaal in en het is met recht een nautische biografie.
Wat een bijzonder boek heb je geschreven. Vaak met een glimlach zitten lezen, maar wat me vooral opviel dat je zo'n doorzetter bent. Enorm. Hartstikke goed.
Ik heb een aantal avonden niets aan mijn man gehad. Hij heeft de hele tijd liggen schuddebuiken op de bank tijdens het lezen.
Heel herkenbaar maar humoristisch neergezet. Het is een boek wat pakkend is en wat je niet weglegt. Ik had de neiging het in één keer uit te lezen.
Ik heb van mijn vrouw het boek "Bootjesgroei"gekregen en - ondanks de drukte van Oerol - het in een adem uitgelezen! Wanneer komt de film uit? De nieuwe "Kluun"is geboren.
Je hebt wel een heel bijzonder boek geschreven. Mijn zoon heeft me tijdens het lezen regelmatig zien schaterlachen. Dit wekte zijn nieuwsgierigheid. Hij is 18 jaar en heeft nog nooit een boek gelezen. Dit is zijn eerste boek en hij verslindt het!
Ik wil even kwijt dat ik bij lezing in een prettige flow zat en heb genoten van uw boek en schrijfstijl met de heerlijke humor en zelfspot.
Op 1 juni startten we voor 2,5 maand met onze Scandinavië-reis. Tijdens onze heenreis heb ik zelfs met een dikke 7Bft nog smakelijk om je boek gelachen Evert. Helaas herken ik vele zaken. Ron is er nog niet toe gekomen om het te lezen (de schipper had het héél druk) maar ik wil nu alvast zeggen dat ik het zeer geslaagd vind. Ik heb het ook al diverse mensen aangeraden.
Maar dit is toch sterk, dat op het moment dat jullie mij deze mail sturen, zit ik me net te verkneuteren, met een glas wijn en knapperend haardvuurtje, met je boek Bootjesgroei.
Een vlucht A'dam-Riga en een terras in Riga waren voldoende om het boek in 2 maal één adem uit te lezen. Man, wat heb ik ervan genoten.
Als niet lezer, ben ik gisteravond begonnen in je boek en kon niet meer stoppen. Om 03.00 uur werden de ogen wel heel zwaar, was de fles wijn leeg en was ik waar ik wezen wilde, na de Nolimit episodes. Vandaag op het strand heb ik je boek uitgelezen.
Het boek geeft weer wat hij allemaal voor elkaar krijgt, maar ook wat er – door allerlei oorzaken - mis gaat. Met name dat laatste maakt het tot een fascinerend verhaal.Flexibel…
Het nieuwe jaar is nog maar net begonnen en de eerste calamiteit dient zich al aan. Hoog water! Ik schreef al eerder over de Gouwzee dat het welhaast getijdehavens zijn met een mogelijk verval van zo’n twee meter. Bij een dikke storm liggen we droog en waait er ruim een meter water weg en nu is het springtij… de haven staan allemaal onder water!
Alles wat niet drijft, verdwijnt onder de waterspiegel. De stroom valt uit en het is houwen en keren met de meerlijnen opdat ze niet te strak komen te staan. Dan gaat het ook nog een keertje vriezen en wordt het ‘bootleven’ voor velen problematisch.
Inge en ik waren het slechte weer en de vele stormen helemaal zat en hadden ons het plan voorgenomen om dit jaar niet naar de eilanden te gaan, maar met de camper de zon op te zoeken. Dat plan hebben we snel teruggedraaid toen we het vermoeden kregen dat het wel eens kritiek zou kunnen worden in de haven. “Als de hele boel onder water loopt en de stroom er af gaat, zit ik niet lekker in de zon schat!” merk ik bezorgd op als ik de berichten van Rijkswaterstaat lees. “We blijven aan boord want ik laat mijn schip in deze verwachte toestanden niet onbeheerd achter!” Gelukkig ziet Inge de ernst van de situatie ook in en is gemakkelijk te overtuigen. “Nou, wegwezen hier, dan gaan we toch varen?” oppert ze.
Heerlijk, we zijn zo lekker flexibel doordat we aan boord wonen. We hoeven geen zandzakken voor de deur, we moeten niets in dozen te pakken om te verhuizen, gewoon motoren starten en varen… We hebben snel nog de auto veilig bij vrienden gestald, want twee jaren geleden heb ik mijn ouwe trouwe Volvo moeten laten inslapen omdat ie toen met een oosterstorm op de haven tot aan de stoelzittingen onder water had gestaan. Dát overkomt me niet nog een keer…
Op een windstille januaridag varen we richting Friesland en tokkelen tevreden noordwaarts. Onderweg komen we veel ‘Kerst op Terschelling vierders’ tegen, die daar hun portie slecht weer ook hebben moeten doorstaan en waar velen met enige schade - en zelfs lichamelijk letsel – vandaan komen. Ze varen terug naar hun ‘veilige’ thuishaven op het Markermeer en de Gouwzee, waar de volgende verrassing op hen wacht. De hele boel staat blank, de Oranjesluizen zijn gestremd en enkelen kunnen gelijk hun tweede Nieuwjaars duik nemen om de haven af te komen…
Wij meren na een heerlijke ontspannen vaardag aan in de oude buitenhaven van Stavoren. De kademuur is – ondanks het extreem hoge waterpeil - nog ruim een meter hoog en we liggen alsof er niets aan de hand is. Heerlijk, wát een zorg minder, wát een rust. Het bootleven is zo gek nog niet…
Evert.