Zeilzak

Na het uitgeven van mijn tweede boek 'Wel Varend Ondernemer, dat ik wederom bij een 'Printing on demand' drukkerij uit had gegeven, kreeg ik veel leuke reacties:

‘Wanneer ga je weer zo’n leuk komisch boek als ‘Bootjesgroei’ schrijven?’
Daar was ik stiekem al mee begonnen en na een lange koude winter was het
manuscript van mijn inmiddels derde boek klaar.
‘Deze keer moet het anders Inge! De reacties zijn zo positief, dat het van de
zotte is dat het niet gewoon in de winkel kan liggen!’ riep ik enigszins geïrriteerd
als weer iemand vroeg in welke winkel ‘Bootjesgroei’ te koop is.
Ik probeerde het nu eens bij een grote maritieme uitgever in Alkmaar. Nadat
ik het manuscript per e-mail had toegezonden, kreeg ik na lange weken
wachten een reactie;

‘Geachte heer Stel.

Wij hebben het manuscript van uw boek ‘Raasdonders en
Bramstaglopers’ in goede orde ontvangen en gedeeltelijk gelezen. Leuk!
Wellicht is er een mogelijkheid om dit boek in onze uitgeverij op te nemen.
We zullen het ter beoordeling doorsturen naar onze eindredacteur!

Met
vriendelijke groet!’

‘Hmmm... dat is voor het eerst hoopvol Inge! Misschien lukt het dan toch om
een echte uitgever te vinden en zal het eindelijk in de boekwinkels liggen!’
riep ik enigszins opgewonden.
‘Maak je niet blij met een dooie mus lieverd. Je bent al zo vaak teleurgesteld...!’
Ze had gelijk. Na maanden wachten ging ik voor de zoveelste keer bellen en
mailen met de uitgever, die aanvankelijk toch redelijk enthousiast was.
Ik kreeg een e-mail waarvan ik een tijdje helemaal perplex stond;

‘Geachte heer Stel,

Ik heb het boek laten lezen door mijn collega van de watersportredactie, een zeezeiler.
Ik heb zijn reactie ontvangen en helaas gaan wij het niet uitgeven.
Het probleem zit het meeste in het feit dat het vooral verhalen over motorbootvaarders
zijn. Onze ervaring is dat motorbootvaarders weinig boeken lezen en dus
schatten wij in dat deze doelgroep het boek niet zal aanschaffen. Wij denken dus
dat het boek commercieel gezien door te weinig mensen zal worden aangeschaft.
Ik wens u veel succes met het vinden van een eventuele andere uitgever die het
wel wil uitgeven.

Met vriendelijke groet!’

‘Krijg nou de hik!’ riep ik boos vanachter mijn pc. ‘Hier wordt wel even weer
een vooroordeel neergezet! De meeste mensen die mijn eerste boek gekocht
hebben zijn zeilers en de reacties zijn geweldig! Hier zijn ze nog niet klaar
mee!’
Even later stuurde ik de mail door naar onze goede kennis, schrijver  Ron van der Most,
die columnist van het maandblad Motorboot is en vroeg hem om een reactie.
Ook hij reageerde furieus en zei me er wat mee te willen gaan doen. Een
maand later stond de volgende column in de Motorboot op de binnenpagina:

Zeilzak:

Je zou toch denken dat zeilers en motorbootvaarders - alleen al omdat zij een
en dezelfde hartstocht delen... de watersport - ruimhartig met elkaar omgaan!
Het tegendeel is helaas waar. De zeiler kijkt neer op de motorboot-bezitter.
Zulks kwam weer eens aan het licht toen een vriend van ons - een schrijver -
een zeer goed boek had geschreven over motorboten en het wilde uitgeven.
Het boek heet ‘Raasdonders en Bramstaglopers’ en telt bijna 300 pagina’s. Het
staat tjokvol prachtige korte verhalen en anekdotes over alles wat er fout kan
gaan op en rond het water. Het zou best een goed verkopend boek kunnen
worden als het in de winkel lag. Onze vriend stuurde het manuscript daarom
naar een uitgever die in maritieme boeken deed. De eerste reactie was enthousiast,
maar daarna kreeg hij alsnog een afwijzend bericht, waarin de uitgever
hem het volgende meedeelde:
‘Ik heb het boek laten lezen door mijn collega van de watersport, een zeezeiler.
Ik heb zijn reactie ontvangen en helaas gaan wij het niet uitgeven.
Het probleem zit het meeste in het feit dat het vooral verhalen over motorbootvaarders
zijn. Onze ervaring is dat motorbootvaarders weinig boeken
lezen en dus schatten wij in dat de doelgroep het boek niet zal aanschaffen.
Wij denken dus dat het boek commercieel gezien niet interessant voor ons is.’
Wat een verwatenheid! Motorbootvaarders lezen geen boeken... Met andere
woorden: motorbootvaarders zijn dom volk en van elk literair besef gespeend.
Uitsluitend als je je op een primitieve wijze door een zeiltje laat voortzeulen,
behoor je kennelijk tot de intelligentsia! Bah... wat een hovaardij!
Ik droomde, dat ik die uitgevende zeiler tegenkwam op het water en met een
grote spuitbus fluorescerende verf de volgende eretitel op de glanzende huid
van zijn zeilschip spoot;
‘Ik ben een zeilzak!’

‘Zo... die zit Inge!’ riep ik luid naar de stuurhut na het lezen van de column.
‘Ja... oké... maar wat schiet je er mee op? Je hebt nog steeds geen uitgever…’