Orthopedist, schipper, scheepsbouwer en vrijwilliger Evert Stel weet de afstand tussen zeiler en motorschipper op grootse wijze te verkleinen. "Watersporters doen het met zijn allen!" is zijn credo. Zoals velen hem als bootjes gek betitelen, zijn z'n nautische verhalen een ode aan het leven op het water en meer. Het gaat veelal gepaard met een onbaatzuchtige levensinstelling en liefde voor de medemens, gelardeerd met zijn - vaak- zo typische humor.
Het is 230 pagina's lang 'biechtstoel', zoals het column in de Waterkampioen. Toch zit er een goed verhaal in en het is met recht een nautische biografie.
Wat een bijzonder boek heb je geschreven. Vaak met een glimlach zitten lezen, maar wat me vooral opviel dat je zo'n doorzetter bent. Enorm. Hartstikke goed.
Ik heb een aantal avonden niets aan mijn man gehad. Hij heeft de hele tijd liggen schuddebuiken op de bank tijdens het lezen.
Heel herkenbaar maar humoristisch neergezet. Het is een boek wat pakkend is en wat je niet weglegt. Ik had de neiging het in één keer uit te lezen.
Ik heb van mijn vrouw het boek "Bootjesgroei"gekregen en - ondanks de drukte van Oerol - het in een adem uitgelezen! Wanneer komt de film uit? De nieuwe "Kluun"is geboren.
Je hebt wel een heel bijzonder boek geschreven. Mijn zoon heeft me tijdens het lezen regelmatig zien schaterlachen. Dit wekte zijn nieuwsgierigheid. Hij is 18 jaar en heeft nog nooit een boek gelezen. Dit is zijn eerste boek en hij verslindt het!
Ik wil even kwijt dat ik bij lezing in een prettige flow zat en heb genoten van uw boek en schrijfstijl met de heerlijke humor en zelfspot.
Op 1 juni startten we voor 2,5 maand met onze Scandinavië-reis. Tijdens onze heenreis heb ik zelfs met een dikke 7Bft nog smakelijk om je boek gelachen Evert. Helaas herken ik vele zaken. Ron is er nog niet toe gekomen om het te lezen (de schipper had het héél druk) maar ik wil nu alvast zeggen dat ik het zeer geslaagd vind. Ik heb het ook al diverse mensen aangeraden.
Maar dit is toch sterk, dat op het moment dat jullie mij deze mail sturen, zit ik me net te verkneuteren, met een glas wijn en knapperend haardvuurtje, met je boek Bootjesgroei.
Een vlucht A'dam-Riga en een terras in Riga waren voldoende om het boek in 2 maal één adem uit te lezen. Man, wat heb ik ervan genoten.
Als niet lezer, ben ik gisteravond begonnen in je boek en kon niet meer stoppen. Om 03.00 uur werden de ogen wel heel zwaar, was de fles wijn leeg en was ik waar ik wezen wilde, na de Nolimit episodes. Vandaag op het strand heb ik je boek uitgelezen.
Het boek geeft weer wat hij allemaal voor elkaar krijgt, maar ook wat er – door allerlei oorzaken - mis gaat. Met name dat laatste maakt het tot een fascinerend verhaal.Klokje varen
Tegenwoordig varen we heel anders dan vroeger. Navigatie apparatuur was er nauwelijks en we moesten het doen met onze ogen en oren, bijgestaan door een kompas, een sleeplog en een echolood. Bij mist varen was levensgevaarlijk, want het enige wat er als herkenningssignaal binnen kon komen, was een scheepsbel of een misthoorn. Dan nog was het een hachelijke onderneming om het water op te gaan en voeren vele schippers als een ‘blinde vink’ naar hun bestemming. Gelukkig was het toen nog niet zo druk op het water…
Met de komst van de eerste radar en Decca kregen ze enige hulp en konden ze hun positie bepalen, alsmede ‘door de mist kijken’ met de radar. Het waren onwijs grote dingen die nog werkten met echobuizen. Als je zo’n ding nu middenin een stad aan zou zetten, zouden - door de heftige echo frequenties - wellicht alle computers in de omgeving van slag raken…
Tegenwoordig zie je op een jachtenradar van een beetje kwaliteit al veel meer dan de grote apparaten van weleer, maar de clou blijft het afstellen van de radar en het leren herkennen van de tevoorschijn getoverde beelden. Ik weet in ieder geval, dat zelfs de KNRM vrijstelling heeft om met deze ‘jachtenradars’ te mogen varen. Dat zegt wel iets van de kwaliteit… Samen met de AIS beelden die op de navigatiekaarten verschijnen, kun je met een beetje ervaring al heel goed navigeren in de mist. Helaas is het in veel gebieden niet toegestaan om bij slecht zicht met een jachtenradar te varen. Als ze je er op betrappen, moet je ter plekke voor anker gaan… Zou een ‘klein radar certificaat’ als aanvulling op het marifooncertificaat na een korte cursus geen oplossing zijn en de veiligheid op het water bevorderen?
Het was de afgelopen maanden onwijs vaak mistig en veel jachtschippers wilden toch graag naar hun bestemming. Met name Terschelling stond bij de doorzettende wintervaarders hoog op het lijstje om de feestdagen door te brengen. Stormdepressies, afgewisseld door dagenlange dichte mist belemmerde hen om de oversteek naar hun geliefde eiland te maken. Op de dag dat het zicht iets beter werd, waagden velen het er op en verlieten het vasteland, bijgestaan door hun apparatuur. Toch trok het af en toe weer dicht en ik hoorde de veerboot de verkeersbegeleidingspost Brandaris oproepen met de vraag of er wat ‘blauw of geel’ (overheidsschepen) het water kon, want er waren teveel jachten onderweg. Ze moesten allemaal voor anker en wachten op beter zicht, terwijl velen een goede radar hadden en hun AIS bij hadden staan. Op de AIS kon ik ze dan ook nagenoeg allemaal mooi stijf langs – of zelfs achter - de betonning zien varen. Naar mijn idee leveren ze geen enkel gevaar op…
Ook wij gaan na de feestdagen weer huiswaarts en duiken nog even Friesland in. Op Urk aangekomen, slagen we er in om ‘a la minute’ een nieuwe kuiptent te laten maken, want de oude was er na de zoveelste storm uit gewaaid en de vaarwensen zitten er weer aan te komen. De tent is amper klaar en dan krijgen we het bericht dat de Vaarwens I schroefschade heeft en uit de vaart is, dus moeten we met gezwinde spoed terug moeten naar Monnickendam om de wensen over te nemen.
Ik twijfel even, want het zit wederom potdicht van de mist. We móeten echter terug maar ik heb wel vaker in dichte mist gevaren. Ik start het schip op en stel alle navigatie apparatuur in, want voorlopig zal de mist niet optrekken. Het wordt vandaag ‘klokje varen…’
Even later varen we op open water en het heeft wel wat, zo’n geheimzinnig sfeertje.
Inge kijkt mee op onze 20 jaar oude Furuno radar en ziet wat stipjes voor de boeg.
“Die boeien en andere schepen zie ik Evert, maar wat zijn dat dan?”
“Dat zijn waarschijnlijk watervogels, wacht maar even tot we dichterbij komen.”
Ik minder een beetje vaart en even later vliegen er drie aalscholvers voor onze boeg het water uit. We kunnen ze nog een tijdje op het scherm volgen en ik heb het volledige vertrouwen in mijn radartje, want als ik die vogels kan onderscheiden, dan zal ik een vrachtschip zeker niet over het hoofd zien.
Op ‘de klokjes’ vinden we de Houtribsluizen en het enige wat we deze reis gezien hebben, waren de kademuren van de sluis.
“Maak hem maar vast bij de volgende bolder Inge. Volgens mij liggen we in de sluiskolk!” lach ik door de intercom.
Wij komen altijd thuis, maar in veel gevallen zijn we in overtreding, want de radar wetten zijn onwijs onoverzichtelijk. Hopelijk komt er verandering in, want zoals het nu geregeld is, ontstaan er veel onveilige situaties!
Lees er alles over in dit artikel: https://www.zeilen.nl/aan-boord/navigatie/jachtenradar-verplicht-en-verboden-2/
Evert